Ekrem Zeki Ün (d. 26 Ekim 1910, İstanbul – ö. 24 Mart 1987, Dublin, İrlanda), Türk Beşleri kuşağından, yapıtlarında Türk halk ve klasik müziği öğelerinden yararlanan besteci.
İstiklal Marşı’nın bestecisi Osman Zeki Üngör’ün oğludur. İlk keman derslerini babasından aldı. Devlet bursuyja gittiği Paris’te 1924-30 arasında Müzik Öğretmen Okulu’nda öğrenim gördü.
Burada kemancı Jacques Thibaud gibi ünlü öğretmenlerden keman, Alexandre Cellier’den, sonra da Georges Dandelot’dan armoni ve kompozisyon dersleri aldı. Türkiye’ye dönüşünde Ankara Musiki Muallim Mektebi’nde öğretmenliğe atandı.
1934’te babasıyla birlikte İstanbul’a yerleşti ve İstanbul Muallim Mektebi’nde (sonradan Atatürk Eğitim Enstitüsü, bugün Marmara Üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesi) ders vermeyi sürdürdü.
Bu görevine ek olarak 1945’te İstanbul Belediye Konservatuvarında (bugün İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuvarı) keman öğretmenliğine başladı.
Konservatuvarda kurduğu öğrenci orkestrasıyla konserler verdi. Zaman zaman konuk şef olarak İstanbul Şehir Orkestrası’nı da (bugünkü İstanbul Devlet Senfoni Orkestrası’nın çekirdeği) yönetti.
Ekrem Zeki Ün Yapıtları
Besteciliğe Paris’teki öğrencilik yıllarında başlayan Ekrem Zeki Ün, önceleri özellikle Debussy ve Fauré gibi Fransız bestecilerin etkisinde kaldı.
1934-54 arasında, daha çok halk ezgilerinden aldığı tema ve motifler üzerinde çalışarak kendi müzik dilini aradı. Daha sonraki dönemde, doğrudan doğruya halk müziğinden alınmış olmasa da, halk melodilerinin atmosferini yaratan.
Doğu gizemciliğinden, özellikle de İslam tasavvufundan etkiler taşıyan yapıtlar besteledi. Ekrem Zeki Ün’ün başlıca yapıtları arasında Yurdum (1965), Rapsodi (1956), Beyaz Geceler (1975), Birinci Piyano Konçertosu (1955), ikinci Piyano Konçertosu (1976), Yunus’un Mezarında (1933), Balkan Havaları (1964), Asya’dan Geliş (1971), Gece Türküsü (1977), Sözsüz Türkü (1980), Bağdaşmalık (1982), İkili (1985) sayılabilir.
